Του Αλέξανδρου Λιανού*
Λίγες
βδομάδες πριν την τριπλή εκλογική μάχη, η αντιπαράθεση όλων των πολιτικών
δυνάμεων έχει πάρει φωτιά. Ένα πλήθος σημαντικών ή πολλές φορές και ασήμαντων
(για την κοινωνική πλειοψηφία) ζητημάτων, έρχονται διαρκώς στο προσκήνιο στα
πλαίσια της συγκεκριμένης αντιπαράθεσης. Στο επίκεντρο όλων βρίσκεται
αδιαμφισβήτητα η νέα γενιά, μια γενιά που ήδη από τα μαθητικά της χρόνια βλέπει
το μέλλον και τα όνειρά της να τσακίζονται, μια γενιά που μεγάλωσε στα χρόνια
της κρίσης, μια γενιά που ξέρει ότι θα ζήσει χειρότερα από την
προηγούμενη.
Σε
αυτό το φόντο είναι πολλοί οι καλοθελητές που έρχονται να μιλήσουν για αυτή την
γενιά και να την εκπροσωπήσουν. Έτσι, ειδικά το τελευταίο διάστημα είδαμε μια
σειρά από πολιτικούς γυρολόγους και παράγοντες να τάζουν για ακόμα μια φορά
λαγούς με πετραχήλια με τις γνωστές υποσχέσεις για «ανάπτυξη» και «εξωστρέφεια»
που θα δώσουν την ευκαιρία στη νέα γενιά να μείνει στον τόπο της και να
προκόψει. Είναι όμως έτσι;